Performance inaczej wykonanie.

Witajcie.
Ten tydzień zleciał nam mega szybko. Ani się obejrzeliśmy, a już jest piątek.
Dzisiaj poruszymy dość trudny i jednocześnie kontrowersyjny temat - performance.

Performance jest dziedziną sztuki, którą ciężko sprecyzować.

Performance (ang. ‘wykonanie’ [czyt. performens]) jest podobny do happeningu – artysta występuje przed publicznością, prezentując swe działania artystyczne.
Widzowie są jednak biernymi obserwatorami – nie biorą udziału w działaniach artysty.

Performance możemy porównać do swego rodzaju przedstawienia teatralnego.

Artysta występujący przed publiczności jest zarówno twórcą, jak i materią sztuki. 

W wielkim skrócie to forma sztuki żywej.

Elementem performance może być właściwie każdy przedmiot, obiekt, pojęcie lub temat wskazany czy zasugerowany przez artystę w trakcie wystąpienia.

Performance uważany jest za sztukę żywą rozumianą na dwa sposoby: 

• z jednej strony jako osobisty, personalny pokaz artysty przed publicznością i bezpośredni z nią kontakt; 
• z drugiej strony jako sprzeciw wobec tego stosowanych przepisów, norm, zasad, zwyczajów.

Performance swe korzenie zawdzięcza tradycji malarstwa gestu Jacksona Pollocka, który wyeksponował akt malowania, sam proces malarski, co później rozwinęli jego następcy usuwając płótno, w w miejsce dzieła jako rezultatu twórczego umieścili sam proces tworzenia nieowocujący żadnym materialny dziełem sztuki. Obecnie jedyną namacalną pozostałością z przedstawienia jest materiał filmowy i fotograficzny.

"Akt malowania" Jackson  Pollock

Performance dąży do zaskoczenia i poruszenia publiczności. To przedstawienia wysoce kontrowersyjne. Bardzo często wykorzystuje się też elementy ludzkiej seksualności - nagości w kontekście erotyki.

Słynnym performerem był Joseph Beuys, który w 1974 roku wystawił słynny prowokacyjny spektakl w Nowym Jorku p.t. "Lubię Amerykę, Ameryka lubi mnie".

Obecnie tą formę sztuki uprawia artysta Alastair MacLennan, który sam mówi: "Sztuka to demonstrowane łączenie i rozładowywanie konfliktów w działaniu, czy to duchowym, religijnym, politycznym, osobistym, społecznym czy kulturalnym. Uzdrawiać to scalać"

Charakterystyczne od lat siedemdziesiątych są jego wielogodzinne wystąpienia (nawet 144 godzin, zwykle artysta nic nie jadł i nie spał przez cały czas ich trwania)

Pojęcie performance po raz pierwszy w Polsce zaistniało w roku 1978 na festiwalu sztuki performance p.t. "IAM. International Artists Meeting". Festiwal ten został zorganizowany przez Henryka Gajewskiego w studenckiej Galerii Riviera-Remont w Warszawie. 

Galeria prezentowała twórców polskich i zagranicznych, wydawała publikacje, organizowała międzynarodowe konferencje i działania wychodzące poza oficjalne ramy sztuki.

Galeria zorganizowała Międzynarodowe Spotkania Artystów ,w ramach których odbyły się pokazy sztuki performance, warsztaty i wykłady dotyczące tego zagadnienia.
Do współpracy zaproszono około 50 artystów z Czechosłowacji, Węgier, Holandii, NRD,

 Francji, Włoch, Szwecji, Anglii, Belgii, Kanady, USA, Kolumbii, Meksyku, Japonii i 26 z Polski. Swój udział zapowiedzieli tacy twórcy jak: Peter Stembera, Joseph Beyus, Yoko Ono, Alison Knowles, Ulisess Carrion i wielu innych.

Jednym z nielicznych materiałów „I am”, poza artykułami w prasie studenckiej, była wydana w 1984 roku książka pt. „Performance"

Na koniec mamy dla Was notatkę :) 

I życzymy cudownego weekendu :)

Czytaj więcej »

W pracowni rzeźbiarza. Część 1

Witajcie.

Nie wiemy jak Wy, ale my już przyzwyczaiłyśmy się do tych codziennych spotkań z Wami :)

Ciągle obiecujemy też sobie, że nawet jak wrócimy do szkoły to nadal będziemy się z Wami spotykać. Może nasze wpisy nie będą miały tak dużego natężenia jak teraz, ale na pewno będą. Plastyka jest tak szeroko rozumianym pojęciem i i ma tak wiele możliwości, że szybko nas się nie pozbędziecie.

Zarówno dzisiejsza, jak i kolejne lekcje będą dotyczyły rzeźby. Na temat rzeźby można pisać bardzo dużo, dlatego też jesteśmy zmuszone podzielić ją na kilka części.

Dzisiaj o rzeźbie opowiemy ogólnie. Wyjaśnimy pojęcie rzeźby, opowiemy o jej trójwymiarowości, o rodzajach rzeźb oraz zajrzymy do pracowni rzeźbiarza i zobaczymy jakich narzędzi on używa.

Każdy z nas będąc małym dzieckiem na pewno miał do czynienia z takimi materiałami jak: plastelina ciastolina, masa solna czy masa papierowa. Z materiałów tych lepiliśmy i modelowaliśmy różne  formy przestrzenne  i dzięki wyrażeniu danego kształtu w bryle poznawaliśmy jego budowę. Łatwiej też było nam sobie potem wyobrazić jego kształt i przenieść go np. na papier.

Rzeźbiarstwo - czyli sztuka tworzenia rzeźb polega na tworzeniu przestrzennych kształtów w różnych materiałach i na różne sposoby. Jest ona jedną z najstarszych dziedzin sztuki i ukazuje formy wymyślone prze artystę w trzech wymiarach - posiada wysokość, szerokość oraz głębokość. 
Rzeźby wolnostojące możemy podziwiać z wielu stron - z przodu, z tyłu, z boku, z góry i tp. jednak za każdym razem, kiedy zmieniamy punkt widzenia, zmienia się również wygląd rzeźby. Dla przykładu pokazujemy Wam zdjęcia trzech fotografii rzeźby Antoniego Rząsy zatytułowanej "Pieta Narwiku". Patrząc na nie możemy zauważyć, że duży wpływ na nasz odbiór rzeźby ma światło, które ją oświetla. Nie bez znaczenie jest też styl artysty i materiał z jakiego rzeźba została wykonana.

Mamy też dla Was trójwymiarową dokumentację ceramicznej rzeźby biskwitowej "Wielka Herkulanka", która doskonale obrazuje trójwymiarowość rzeźby.

Obok rzeźb wolno stojących możemy wyróżnić również takie, które są związane z architekturą. Zdobią one często ściany budynków, kościołów oraz nagrobków. Rzeźby te tylko częściowo wystają z płaszczyzny, dlatego też nazywamy je płaskorzeźbami lub reliefami. Płaskorzeźby w przeciwieństwie do rzeźb wolno stojących można oglądać wyłącznie z przodu. 
Świetnym przykładem płaskorzeźby są Drzwi Gnieźnieńskie odlane z brązu, które są najcenniejszym zabytkiem sztuki romańskiej w Polsce. Płaskorzeźba ta przedstawia życie św. Wojciecha.
Niżej zamieszczamy film zrealizowany z wykorzystaniem współczesnych technik filmowych, pozwalających ożywić drzwi katedry gnieźnieńskiej. Oglądając go przenosimy się do świata baśni, gdzie wszystkie postacie ożywiają i zaczynają mówić.

W rzeźbie podobnie jak w malarstwie i grafice, końcowy efekt zależy od zastosowanych materiałów i narzędzi. Początkowo rzeźbiarze modelowali figury w miękkiej glinie. Glina jest jednak materiałem nietrwałym, który po wyschnięciu kruszy się i pęka. W związku z tym artyści zmuszeni byli szukać innych materiałów do rzeźbienia. Z czasem więc nauczyli się rzeźbić w twardych materiałach  takich jak: kamień, marmur, drewno, metal i inne. Za pomocą dłut oraz specjalnych drewnianych młotków wydobywali kształt, który stopniowo przybierał postać człowieka, zwierzęcia , albo rośliny.

Tak, jak malarz czy grafik bez odpowiednich narzędzi nie jest w stanie wykonać dzieła, tak samo i rzeźbiarz bez narzędzi nie będzie mógł wykonać rzeźby.  
Każdy artysta rzeźbiarz ma odpowiednio urządzoną pracownię, w której podstawowym narzędziem są dłuta różniące się od siebie w zależności od tego czy są przeznaczone do pracy w drewnie czy w kamieniu. 

Dłuta do rzeźby w drzewie

Dłuta do rzeźby w kamieniu

Kolejnym bardzo ważnym narzędziem jest pobijak, czyli specjalny młotek z dużym obuchem wykonany z jednego kawałka drewna. Podczas rzeźbienia artysta uderza nim w dłuto, żeby odłupać kawałek drewna lub kamienia. 
Czy wiecie, co to jest kawalet?
Kawalet to specjalny stół, na którym umieszcza się blok materiału, z którego powstanie rzeźba. Blat tego stołu jest ruchomy, dzięki czemu artysta może regulować jego wysokość oraz obracać położoną na nim rzeźbę, by dokładnie widzieć ją z każdej strony.

O narzędziach znajdujących się w pracowni rzeźbiarza można by się długo rozpisywać. Tak na prawdę rodzaj wykorzystywanych narzędzi zależy od materiału w jakim rzeźbiarz rzeźbi.
Czy wiecie artysta rzeźbiący w drewnie nazywa się snycerzem?
Dawniej też snycerzem nazywano osobę która rzeźbiła w kamieniu.

Na koniec mamy dla Was zadanie :)

Uformujcie z plasteliny kilka małych kafelków o grubości mniej niż 5mm.
Na kafelkach tych odciśnijcie kolejno fragmenty rozmaitych przedmiotów, np. grzebienia, paska, monety, widelca, mankiet swetra , ostrza ołówka itp.  Wypróbujcie także jakie odciski zostawia w plasteliny zgnieciony papier  i folia aluminiowa.
Porównajcie uzyskane rodzaje faktu starając się wskazać, te które Waszym zdaniem są mniej, a które bardziej interesujące. 
Na koniec nadajcie nazwy uzyskanym fakturom.

Czytaj więcej »

Układy i formy, czyli słów kilka o kompozycji symetrycznej i asymetrycznej. Część 2

Dzień dobry!

Dzisiaj będziemy kontynuowały lekcję o KOMPOZYCJI, w której omówiłyśmy dość dokładnie kompozycję centralną zamkniętą oraz otwartą. We wpisie z zeszłego tygodnia znajdziecie również filmiki, które szczegółowo opisują jak takie kompozycje  można narysować. 

Dzisiaj skupimy się na kompozycji symetrycznej i asymetrycznej.

Symetria to jedność i doskonały porządek.

Kompozycja symetryczna opiera się na centralnej osi, gdzie każdy obiekt określony po jednej ze stron osi jest przeciwstawiony jego odpowiednikowi po jego drugiej stronie. Wszystko jest wyrównane i przemyślane.  Często nazywamy ją symetrią lustrzaną - bo jak w lustrze względem osi odbija się ta sama figura. 
Kompozycja symetryczna najczęściej opiera się na osi pionowej. Można ją jednak również opisać na osi poziomej, a nawet przekątnej. Może być więc wieloosiowa. Bardzo istotne jest jednak jej centralne umieszczenie i równomierność rozłożonych obiektów po obu jej stronach.
Obrazem namalowanym według zasad kompozycji symetrycznej jest "Madonna z Dzieciątkiem i świętymi", który namalował włoski malarz - Sandro Botticelli. W centrum znajduje się główna postać, a po jej obu stronach są rozmieszczone pozostałe elementy dzieła.

Sandro Botticelli, Madonna z Dzieciątkiem i świętymi.

Symetrię możemy często zauważyć w różnych budowlach, gdzie wejście główne leży na linii symetrii. Doskonałym przykładem takiej budowli jest Belweder w Warszawie, albo Wersal - rezydencja królów w Francji.

Belweder w Warszawie

Wersal

Symetria wieloosiowa zaś opiera swoje przekształcenie na punkcie leżącym pośrodku, w samym centrum jakiejś płaszczyzny. Kompozycje oparte na tego rodzaju symetrii polegają na rozmieszczeniu różnych form w tej samej odległości  od wyznaczonego środka. Najprostszym przykładem jest tutaj koło rowerowe, albo samochodowe.
W architekturze zaś symetrię tą możemy zaobserwować w rozetach, czyli kamiennych elementach dekoracyjnych będących stałymi elementami fasad katedr.

Rozeta Rayonnant, Katedra Notre-Dame

Przeciwieństwem kompozycji symetrycznej jest kompozycja asymetryczna. 

Asymetria to dzieła dynamiczne, spontaniczne, często przedstawiające ruch. 
W tego rodzaju kompozycji prawa i lewa strona znacznie się różnią. Jedna z nich skupia uwagę odbiorcy na wyraźnym akcencie plastycznym. W drugiej zaś części obrazu są przedstawione mniej istotne elementy. 
W malarstwie doskonałym przykładem tego rodzaju kompozycji jest obraz "Pani Charpentier z dziećmi", który namalował włoski malarz Pierre - Auguste Renoir.
W lewej części płótna są skupione najjaśniejsze elementy obrazu - postacie dzieci. Wzrok przykuwa zaś jego najciemniejszy element - czarna suknia kobiety, która zajmuje środek i prawą stronę obrazu. 

Pierre - Auguste Renoir, Pani Charpentier z dziećmi.


Kompozycja jest również bardzo ważnym elementem fotografii. Dzięki trafnemu układowi elementów zdjęcia przyciągają uwagę. Często też budzą emocje: zdziwienie, zaskoczenie, zadowolenie, czy smutek. Mało tego, wywołują też nastrój spokoju, albo też zupełnie przeciwnie - napięcie czy też rozdrażnienie.
Należy jednak pamiętać, że fotografie o symetrycznej kompozycji są zdecydowanie rzadziej wykonywane niż zdjęcia asymetryczne.  Taki stan rzeczy jest spowodowany tym, że rzadko w naturalnych warunkach występują identyczne obiekty, jest to wręcz prawie niemożliwe.
Nie jest jednak powiedziane, że nie ma takich fotografii. Mało tego nam udało się taką odnaleźć w czeluściach internetu. Może nie jest to idealna symetria, ale jest.
Zobaczcie sami!

Kompozycja symetryczna

Kompozycja asymetryczna.



Na koniec mamy dla Was oczywiście zadanie:) No przecież nie może być inaczej ;)
Biorąc pod uwagę wiadomości, jakie zostały Wam dzisiaj przez nas przekazane, zaprojektujcie własną mandalę, czyli symetryczną kompozycję zamkniętą w okręgu.

Poniższy film podpowie Wam jak łatwo można narysować mandalę ;)

Zasady komponowania mandali są więc bardzo proste.

1. Komponujemy je w określonym kierunku, czyli zaczynamy od środka koła i ruchem spiralnym poruszamy się w stronę jego okręgu. Bądź też odwrotnie - zaczynamy na okręgu i zmierzamy do środka koła.
2. Używamy kolorów, które lubimy.
3. Rysując mandalę możecie używać figur geometrycznych (trójkątów, kół, kwadratów).
4. Pracujemy w ciszy. Odpowiedni nastrój może zapewnić nam muzyka relaksacyjna.

Tworząc własną mandalę możecie zainspirować się rysunkiem Pani Asi ;)

Jeśli uda Wam się coś narysować, to koniecznie się pochwalcie swoją pracą.
Będzie nam bardzo miło.

Ściskamy gorąco!

Czytaj więcej »

Węgiel czarny jak noc

Witajcie kochani.
Jak minęły Wam Święta? Mamy nadzieję, że pomimo tak wielu obostrzeń i zakazów udało Wam się odnaleźć w tej nowej, aczkolwiek trudnej dla wszystkich rzeczywistości.
Na dzisiaj przygotowałyśmy dla Was lekcję o węglu, która jest kontynuacją wpisu z zeszłego tygodnia :)

Węgiel był jednym z najstarszych surowców używanych przez artystów. Przez wieki rysowano nim na każdym podłożu –  na ścianach w jaskiniach, na płótnie, pergaminie, papierze, na drewnie. 

 Swoją popularność zawdzięcza między innymi temu, że nie ma problemów z jego pozyskiwaniem, produkuje się go bowiem z różnych gatunków drzew - brzóz, lip, czy nawet drzew owocowych. Nie odbija światła tak jak grafit. Jest wykorzystywany głównie do szkiców oraz portretów żywych modeli.

Pierwsze ślady użycia węgla w sztuce datowane są na ok. czterdzieści tysięcy lat p.n.e.,

Dla porównania, wynalezienie koła to połowa czwartego tysiąclecia p.n.e.! 

Początkowo rysowano węglem roztartym z tłuszczem lub wodą sylwetki zwierząt i ludzi, jednak rysunki te nie dotrwały do naszych czasów. 

W późniejszych epokach z węgla korzystali wszyscy wielcy artyści: Michał Anioł, Leonardo Da Vinci, Monet, Vincent Van Gogh, Olga Boznańska, Tamara Łempicka, czy Pablo Picasso. 

Landscape , Vincent van Gogh, 1883r.

April Coppini - 2020r.

Na poprzedniej lekcji mówiłyśmy o RYSUNKU i dużo uwagi poświęciłyśmy ołówkowi.

Zapewne pamiętacie więc, że ołówki grafitowe pojawiły się w XIX wieku i szybko stały się popularne. Nie wyparły one jednak całkowicie węgla drzewnego, który aktualnie jest wykorzystywany przez wielu rysowników.

Jaki węgiel wybrać? 

Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Każdy artysta ma bowiem swój własny styl, a co za tym idzie – swoje upodobania. 

Użycie węgli o różnej twardości i różnym stopniu nasycenia barw pozwoli na stworzenie ciekawego, wielowymiarowego rysunku.  Na przykład, do szkicowania szczegółów warto wybrać węgiel w ołówku, do elementów niewymagających aż tak dokładnego odwzorowania – pałeczki, a do wykonania tła – węgiel w sztyfcie. 

Należy jednak pamiętać, że o jakości węgla świadczy intensywność jego barwy oraz to,
czy można z łatwością usunąć jego ślady.

Węgiel w ołówku

Węgiel w pałeczkach

Węgiel kolorowy

Jak rysować węglem? 

Węglem pracuje się bardzo podobnie, jak ołówkiem. Dłonią należy wykonywać szybkie, zamaszyste ruchy. Kreski najlepiej stawiać blisko siebie, a następnie pokryć je kreskami w przeciwnym kierunku.
Cieniowanie węglem jest intuicyjne i polega na tym, że im mocniej przyciska się go do kartki – tym intensywniejsza barwa powstaje, analogicznie – im mniejszy nacisk przykłada rysownik, tym jaśniejszy odcień uzyskuje. Jeśli kreski są stawiane starannie, rysunek wygląda na bardziej precyzyjny, natomiast kreski stawiane zamaszyście dają wrażenie mniej dokładnego, swobodnego szkicu. 

Jeśli artysta chce uzyskać delikatne, cienkie kreski – powinien użyć węgli twardych, miękkie natomiast pozwolą mu na wykonanie szerokich, intensywnych kresek, mniej „szarpanych”, przypominających wygładzone ślady pędzla. Ciekawy efekt daje także rozmazywanie węgla. Do rozcierania go służą na przykład tzw. "wiszery", czyli łopatki lub pałeczki z miękką, filcową końcówką. 

WISZERY  - rozcieracze

Używanie węgla ma jeszcze jeden plus - w razie pomyłek, można usunąć go przy pomocy papierowego ręcznika albo gumki chlebowej , która ma postać zbliżoną do plasteliny i wchłania węgiel.  (gumka dlatego nazwana jest chlebową, ponieważ przed jej powstaniem używano w tym charakterze zwykłego chleba). Oczywiście podczas rysowania węglem możemy użyć także gumki ołówkowej, która nie wyciera, a rozmazuje pociągnięte nią obszary rysunku.

Jeśli chodzi o podłoże, warto wybrać miękki, drobnoziarnisty papier. Do zabezpieczenia gotowych prac przed przypadkowym rozmazaniem używa się werniksu (specjalnego spreju), ale na początek wystarczy  mocny lakier do włosów.

Mamy jeszcze dla Was ciekawostkę :)

Wszyscy wiemy, że węgiel jest koloru czarnego. Ale węgiel rysunkowy w kredce występuje jeszcze w kolorze białym. Biały węgiel stosowany jest głównie do rysunków na ciemnych papierach lub do tworzenia rozbłysków na pracach wykonanych węglem czarnym.

Na koniec mamy dla Was film, obejrzenie którego pozwoli Wam utrwalić przekazane przez nas informacje.

Czytaj więcej »