W pracowni rzeźbiarza. Techniki i materiał rzeźbiarski. Część 2


Witajcie serdecznie.
Wczoraj musiałyśmy pozmieniać troszeczkę nasze plany jeśli chodzi o publikacje i pozamieniać daty postów :) Tak się szczęśliwie złożyło, że wczoraj był obchodzony Światowy Dzień Ziemi więc Land art wpasował się treścią idealnie.
Dzisiaj chciałybyśmy kontynuować lekcję o rzeźbie z zeszłego tygodnia.
Wiecie już jakie istnieją rodzaje rzeźb i jakich narzędzi używa rzeźbiarz do ich wykonania. Dowiedzieliście się również jakie czynniki wpływają na odbiór rzeźby przez obserwatora.

Początkowo rzeźbiarze modelowali figury w miękkiej glinie. Nie był to jednak  dobry materiał na rzeźby, po wyschnięciu kruszył się i pękał, przez co rzeźba ulegała zniszczeniu. Artyści zaczęli więc szukać innego, bardziej trwalszego materiału.
Rzeźbę w glinie przedstawia poniższe zdjęcie. Celowo wybrałyśmy takie zdjęcie. Chciałyśmy bowiem naocznie pokazać jak nietrwałym materiałem jest glina.

Rzeźba z gliny z zajęć autorstwa Zuzy

W XVIII wieku dość popularnym materiałem rzeźbiarskim stał się stiuk, który prawie całkowicie zstąpił stosowany w poprzednim stuleciu marmur.  Stiuk to inaczej gips połączony z wodą, wapnem oraz sproszkowanym marmurem. Sztukator zaś to artysta wykonujący rzeźby ze stiuku.

Trewir St. Paulinkirche prezbiterium dekoracja stiukowa - aniołki

Rzeźby tworzono również za pomocą techniki odlewniczej, która polegała na wlaniu np. roztopionego metalu do odpowiedniej formy. Po wyschnięciu odlewu formę rozbijano bądź też odłupywano kawałek po kawałku odsłaniając dzieło. Rzeźby wykonywane  w tej technice wykonuje się najczęściej z brązu, stopu miedzi i cyny oraz innych metali. Należy dodać, że brąz obok kamienia i drewna jest najważniejszym materiałem rzeźbiarskim.
Niżej zobaczycie zdjęcie rzeźby autorstwa Charlesa Octave’a Levy 'ego, która powstała ok 1880 roku. Zwróćcie proszę uwagę na pięknie i precyzyjnie odlaną suknię bohaterki zdobioną licznymi ornamentami. Niezwykle realistycznie wyglądają również: twarz, miecz i dłonie kobiety. 
Na przestrzeni wieków postać Salome inspirowała wielu artystów, w tym również rzeźbiarzy. Jest ona jednym z pierwszych przykładów femme fatale - kobiety silnej, pięknej, intrygującej i nieodgadnione, która swoim zachowaniem i zmysłowością wywiera ogromny wpływ na mężczyzn wzbudzając w nich miłość i pożądanie w celu uzyskania własnych korzyści.




Obecnie twórcy sięgają po różnorodne materiały, które na pozór nie nadają się jako materiał do rzeźbienia. Przykładem takich rzeźb są prace Magdaleny Abakanowicz, która tworzyła gromady anonimowych, niemal identycznych postaci ludzkich stojących, kroczących lub siedzących - wystawianych w muzeach lub umieszczanych w krajobrazie. Materiałem rzeźbiarskim były worki jutowe spajane żywicą.

Magdalena Abakanowicz na tle "Tłumu",
wystawa w CSW Zamku Ujazdowskim w Warszawie

Dość nietypową sztuką jest rzeźbienie w soli, które stało się tradycyjną formą rękodzieła w Kopalni Soli w Wieliczce. Na ścieżce Trasy Turystycznej niemal na każdym kroku można spotkać wielkie postaci związane z polską kulturą i sztuką, których podobizny zostały uwiecznione w solnej skale.
Jednym z artystów rzeźbiących w soli jest Władysław Hapek, który w 1968 roku wyrzeźbił popiersie króla Kazimierza III Wielkiego.

Władysław Hapka, Solne popiersie Króla Kazimierza III Wielkiego
Współczesnych technik rzeźbiarskich jest bardzo wiele. Nie sposób jest je wszystkie tutaj wymienić. Anna Szapocznikowa wykonywała rzeźby z gumy, a Władysław Hasior tworzył rzeźby z metalu i drutu zwane instalacjami, czyli zbiorem różnych form w przestrzeni.

Władysław Hasior, Źródło błękitnej krwi
Jedną z technik rzeźbiarskich, która bardzo nas zaabsorbowała i którą w tym miejscu chciałybyśmy krótko omówić jest rzeźba wykonana metodą dokładania, a następnie jej odlew w gipsie.
Jego wykonanie wymaga wiele czasu i pracy. Na początku rzeźbiarz tworzy rzeźbę w glinie, którą dzieli na dwie lub więcej części za pomocą cienkich blaszek, a następnie pokrywa warstwą gipsu wzmocnionego pakułami lub kawałkami drzewa. Tak powstaje gotowa forma rzeźby, która jest jej negatywem. Po wyschnięciu negatywu rzeźbiarz ostrożnie odejmuje jedną część formy, wydłubując z jej wnętrza glinę. Powstałe formy myje w wodzie i smaruje naftą z parafiną, a następnie składa razem. Następnie do złożonej formy rzeźbiarz nalewa świeży gips, a gdy ten stężeje, ostrożnie odkuwa kawałkami formę za pomocą dłuta. W ten sposób powstaje pozytyw czyli odlew w gipsie identyczny jak rzeźba w glinie.
W sytuacji, kiedy chcemy mieć więcej odlewów danej rzeźby musimy z pierwszego odlewu zrobić tzw. formę składaną, czyli formę podzieloną na tyle części, by każda z nich dała się łatwo odciągnąć.  Wszystkie one zamknięte są jeszcze jedną zewnętrzną pokrywą gipsu tzw. matką i zaimpregnowane szelkami. Z takiej formy rzeźbiarz bez trudu może wykonać wiele odlewów.
Oczywiście proces powstawania takiej rzeźby jest bardziej skomplikowany, my tylko napisałyśmy jego zarys. Więcej dowiecie się z filmu, który znajdziecie niżej. Film, co prawda nie jest w języku polskim, ale powyższy opis na pewno pozwoli Wam wszystko zrozumieć.




Uff... udało nam się przebrnąć przez tą lekcję. 
Mamy nadzieję, że dzisiejsza lekcja choć bardzo trudna jest dla Was zrozumiała.

Na koniec bardzo przyjemne zadanie dla Was, które wykonacie z tego, co macie w domu.

Poszukajcie wokół siebie materiałów, które nadawałyby się na rzeźbę. Zaprojektujcie z nich i wykonajcie skrzydlatego smoka.

Do zobaczenia.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Copyright © Planeta Plastyki , Blogger